Jak wygląda labrador długowłosy? Czym różni się od klasycznego?

Czy labrador długowłosy istnieje naprawdę?

Choć oficjalne wzorce ras uznają wyłącznie krótkowłosego labradora retrievera, w rzeczywistości czasem rodzą się osobniki z dłuższym futrem – to efekt działania recesywnego genu, który może być obecny u obojga rodziców, nawet jeśli mają klasyczną sierść. Labrador długowłosy nie jest odrębną rasą, lecz rzadką i niepożądaną przez hodowców odmianą genetyczną.

Takie psy nie są dopuszczane do wystaw i nie mogą brać udziału w oficjalnej hodowli rodowodowej, ale wciąż są pełnoprawnymi przedstawicielami swojej rasy. Różnią się przede wszystkim wyglądem: mają dłuższy włos na szyi, uszach, nogach i ogonie – często z piórami przypominającymi golden retrievery. Choć futro jest nieco inne w dotyku, charakter, temperament i potrzeby labradora długowłosego są identyczne z klasycznym krótkowłosym labradorem.

Różnice w wyglądzie

Główna różnica między klasycznym labradorem a wersją długowłosą dotyczy struktury i długości sierści. Labrador krótkowłosy ma gęsty, dwuwarstwowy płaszcz z miękkim podszerstkiem i prostym, przylegającym włosem zewnętrznym. Wersja długowłosa ma nie tylko dłuższe futro, ale też bardziej „falujące” partie, zwłaszcza za uszami, na nogach i ogonie.

Zdarzają się też osobniki z piórami przypominającymi inne retrievery – przez co często są mylone z goldenem lub flat coated retrieverem. Dłuższe futro oznacza intensywniejsze linienie, większą potrzebę pielęgnacji i ryzyko kołtunów. Regularne czesanie – minimum 2–3 razy w tygodniu – staje się obowiązkiem opiekuna, który chce uniknąć sierści w całym domu. Pies z długą sierścią może też być mniej odporny na błoto i deszcz – futro szybciej chłonie wilgoć i wymaga częstszego suszenia po spacerze.

Charakter i potrzeby labradora długowłosego

Bez względu na długość sierści, labrador to pies niezwykle przyjazny, inteligentny i chętny do współpracy. Rasa została stworzona do pracy z człowiekiem – czy to w myślistwie, ratownictwie, czy jako pies przewodnik – dlatego zarówno labrador krótkowłosy, jak i długowłosy potrzebuje codziennej aktywności fizycznej i psychicznej. To psy energiczne, rodzinne i łagodne wobec dzieci, ale wymagają szkolenia, konsekwencji i zajęcia – w przeciwnym razie mogą szybko się nudzić, co prowadzi do problemów behawioralnych.

Dłuższa sierść nie wpływa na ich temperament, ale może nieco utrudnić utrzymanie czystości, zwłaszcza w sezonach linienia. Labradory długowłose są równie podatne na choroby typowe dla rasy – m.in. dysplazję stawów, nadwagę i choroby oczu – dlatego regularne kontrole i dobra dieta są niezbędne dla ich zdrowia.

Czy warto wybrać długowłosego labradora? Plusy i minusy

Decyzja o przygarnięciu labradora długowłosego powinna być przemyślana – warto pamiętać, że taki pies wymaga nieco więcej uwagi pod kątem pielęgnacji, ale odwdzięcza się równie wielkim sercem, jak jego krótkowłosi krewni. Długowłose labradory zazwyczaj trafiają do domów przez przypadek – jako „niespodzianka” w miocie, która nie spełnia wymogów hodowlanych.

Oznacza to, że nie znajdziemy ich w renomowanych hodowlach zrzeszonych w FCI, ale czasem pojawiają się w adopcjach lub u mniej doświadczonych hodowców. To psy idealne dla osób, które nie planują kariery wystawowej i szukają rodzinnego towarzysza z odrobiną nietypowego uroku. Minusem może być większa ilość sierści i częstsze kąpiele, ale dla wielu opiekunów nie stanowi to problemu.

Szukasz wyjątkowego psa z sercem labradora i nietypowym wyglądem? Długowłosy labrador może być idealnym towarzyszem – jeśli tylko jesteś gotów poświęcić mu czas i uwagę.